Palabras lidas por Xesús Redondo Abuín no acto do II cabodano de Isaac Díaz Pardo no cemiterio de Boisaca (Santiago)

VAI POR TI, ISAAC

Xesús Redondo Abuín

 

“Se o home consigue diariamente para o seu sustento un codelo de pan e unha pinga de auga fresca, mesmo servida nun vello cántaro cuarteado. ¿por que se poñerá ó servizo de outro? ¿A cambio de que profana o seu ideal, traizoa a súa conciencia e se humilla diante dos demais?”.

Así falaba hai nove séculos Omar Khaiame. Que gran patriarca das letras de todos os tempos. Que gran alma gastaba o gran Omar Khaiame. Non comungaba el cos cátedros nin coas cátedras de educación convencional. Eses cátedros e esas cátedras eran para el baluartes do sectarismo. Os verdadeiros templos do saber para el eran as tabernas. As tabernas e as jaimas dos descalzos do deserto. E eu teño para min que ese mesmo era o credo de Isaac. Lonxe estaba tamén Isaac dos dogmas oficiais e lonxe de rendirlle culto ós cartos. Comía coma unha pita. Con calquera cousa pasaba.

A Isaac non o moveu nunca a cobiza que move ós depredadores de plusvalía. O que movía a Isaac era o afán de rescatar a toda costa a memoria dos 150.000 que aínda permanecen en covas ignotas e o afán de enriquecer o patrimonio material e inmaterial dos descalzos de Galicia e de todas partes. A proba está en que o que gañaba como empresario íaselle íntegro como empedernido inconformista da causa dos descalzos. Da causa dos descalzos de Galicia e dos de todas partes. Por iso estou eu hoxe aquí. Por iso estarei mañán e máis pasado mañán. Grazas, Isaac, por non dar a torcer o brazo dos teus pertinentes e pertinaces ideais.